:::::آسمون به حال من گریه میکرد :::::

تو کوچه  زیر بارون   اشک ریزون 

با خودم حرف میزنم

برگهای زرد نارنجی پاییز

روزمین پچش شده بود

بیصدا ردشدم

انگار عابر دیگه ای نبود

نور لامپ های خیابون

بی هدف سر خاک کشنده بود 

عصر تاریک شنبه  

دلمو با غصّه و غم به بابا رسونده بود

  جزمن و ردیف قبر ها

دوروبرم   کسی نبود 

بی هوا زل میزنم به خونه تون 

خونه ای که حتیٰ    دو مترهم نبود 

  یاد اون روزها می افتم

که دور برم بودین

غافل از گریه وهم زمان بودم

بادتندو شُرشُربارون

نور کمرنگ قبرستون چه صفایی

به قبرها داده بود

وزش باد چه زیبا

سنگفرشی از برگها واستون ساخته بود

آسمون به حال من گریه میکرد 

باد هم ناله  کنان  به صورتم سیلی میزد

کل نقّاش و هنرمند باهم جمع میشدند

صحنه ای به این قشنگی روی هیچ تابلو نبود

دل من خیلی گرفته

ضربه تگرگ شدیده 

قسمتم  چرا چنین شد

ای خدا روا نبو د

ای خدا روا نبو د