:::::صبور باش روح افسرده من :::::

 گریه کن دل من تا سبک شوی

اشک بریز چشمانم

بلکه کمی ازغصّه هات کم شود

ناله کن قلب زخمی من 

شاید مرهم دردت گردد

و توان این همه غم را

که بر دوش داری تحمّل کنی 

صبور باش روح افسرده من

که در جوانی پژمرده شده

وزندگی راتلخ و اجباری می بینی

راستی که طاقت میخواهد

و  چه سخت است تنها بودن

  وحرف  زدن  با چند قبر و جوابی نشنیدن

  قصّه های  تو کتابها شد حکایت  خودم

  نغمه های دلتنگی شد مونس ابدیم 

  و لحظه های  حسرت 

همه وجودم را به نا امیدی  کشاند

تا جایی که خوم را نمی شناسم 

من که  اینطور نبودم؟

 چه شده؟

چه شده؟