:::::چرا دل در رهش دادی؟:::::

نگاهت را چو دیدم من

دلم پرواز شد پرواز

به روی آسمانها گشت

و کرد اسم تو را آغاز

و آن لبخند شیرین ات

شرر بر جان من انداخت

و لبهای چو یاقوتت

برایم بوسه ای می ساخت

نشین ای دل مکن فریاد

چه   بیهوده  فغان و داد

نه لیلی هستم و شیرین

نه او مجنون نه او فرهاد

چرا دل در رهش دادی؟,

و با غربت تو همزادی

بسوز از سینه عاشق

چو خاکستر که بر بادی